ՎՏԱՐԱՆԴԻՆ
Այնպես, ի միջի այլոց:
Գրում եմ դեռ վաղնջական մի բարբառով,
Որ քչերն են իմացել միշտ,
Եվ քչերն են կարդում հիմա,
Եվ ավելի քչերն են դեռ փորձում հասկանալ:
Անունս չեմ գտնում խառնիխուռն թղթերիս,
մգլած մագաղաթներիս, մաշված սեպագրերիս և
աշխարհով մեկ սփռված շիրմաքարերիս մեջ:
(Մոռացված աստծու անուն պիտի լինի,
ընտանի օձ,
որ բարի ու ահարկու սողում է ժամանակավոր
հյուղակիս ճերմակ օճորքին:)
Հասցե չունեմ:
Յոթը պորտով տարագիր եմ:
Տունս կրիայի պես կրում եմ մեջքիս:
Չէ՛, տունս բանաստեղծի պես կրում եմ իմ մեջ
և հաճախ եմ կորցնում ճամբան:
Գլխատված արմավենիների, դառնահամ օվազիսների,
վհատ ավանների վտարանդին եմ ես:
Կպրապատ փակուղիների,նավթատար խողովակների,
փողկապավոր ճիվաղների,
թերաճ ձիրքերի, թերավարտ
գրքերի, կռտած կարոտների,
անվախճան վեճերի, ճենճոտ ափսեների, լցված մոխրամանների,
փարոսի, փառքի, փրփուրի վտարանդին եմ ես:
Շատ եմ ապրել:
Անկապ ու կցկտուր պատկերներ եմ միայն մտաբերում:
Երբեմն խաղում եմ այդ պատկերների հետ:
Հանում, գումարում, բազմապատկում եմ:
Շոյում, հոտոտում, համտեսում եմ:
Ջնջում, պատռում, ջարդոտում եմ...
Բոլոր ժամանակները ներխուժում են իմ մեջ:
Բոլոր գույները բաղադրվում են խելահեղ
հողմապտույտի մեջ և դառնում են ճերմակ, ճերմակ, ճերմակ:
Ես հմայված մասնակիցն եմ համատարած մարսողության
սպիտակ ծեսի:
Միշտ այստեղ, միշտ հիմա, միշտ երբեք:
Փախուստի ո՛չ ճամբա ունեմ, ո՛չ ցանկություն:
Փախչելու համար պիտի քեզ մոտ լինես:
Փախչելու համար պիտի քոնն ունենաս:
Իմը չկար:
Իմը պիտի լիներ:
Նրան ես պիտի քանդակեի, նկարեի, նվագեի:
Ինչի՞ց...
Ո՞ր ջրից ու հողից պիտի հունցեի իմ կավը:
Ո՞ր լեռնաստանից պիտի հատեի իմ ժայռաբեկորը:
Ո՞ր բույսերից պիտի շաղախեի իմ երանգները:
Ո՞ր աղիքից պիտի ոլորեի իմ լարը:
Ո՞ր թելերից հյուսեի իմ կտավը:
Ես գիր արած էի:
Հմայական հուռութք էր կարել մայրս բարձիս մեջ՝
գիշերվա սարսափներիս ապավեն:
Հիմա քանդել եմ հուռութքը:
Հին լաթի մեջ կարված թղթի մի խզբզած երիզ էր ընդամենը:
Եվ ես մեծ, շատ մեծ հաշիվների մարգարեության վտարանդին
էի, որի թվաբանությանը երբեք հասու չեղա:
Եվ ինչի՞ս պետք:
Ինձ թվում է գորտը պիտի կռռա այնպես,
ինչպես կռռում է, թե ինչու՞, չգիտեմ, ինչպես չգիտեմ,
թե ինչու՞ տիեզերքի կենասգրության հենց այս վայրկյանին,
որ չի եղել երբեք և որ երբևե չի կրկնվելու, ես հենց այս
«այս»-ն եմ գրում, հենց այս թղթին և այս լեզվով:
Իսկ գորտը հենց այս պահին աշխարհի տեսնես քանիերորդ
կռռոցն է խրում գիշերվա գոլ խոնավության մեջ
և այդ կռռոցից լռությունը դառնում է անթերի:
Ու՞ր է իմ գոլ գիշերը և իմ խաղաղ մոծակաշատ եղեգնուտը:
Ես երգեր չեմ հորինում
(հեռու ինձանից գայթակղությունն այդ եդեմական)
Ես ընդամենը հովերի խոնավ ոտնահետքն եմ հոտոտում
հոգնած արահետների վրա և ծառարմատի ոլորուն հյուսվածքն
եմ վերծանում հողի անքանդակ ու անարձանագիր ընդերքում:
Եվ հանգեր չեմ կապում:
(հեռու ինձանից այդ վայելքը վերին):
Բողբոջի անաղմուկ պայթյունն եմ նմանակում,ընդամենը,
վարդաթերթի դալկացումն աշնան արևի տակ
և փշի արժանապատվությունը աղի անապատում:
Այսքան:
Յ.Գ.
Եվ էլի մի խոսք, մարդի՛կ: Չասեք, թե ես ձեզ կախել եմ
աստղերի կեռերից և մորթազերծ եմ արել ձեզ նորած լուսնի
հեսանած ածելիով:
Ես, ընդամենը, ձեր միամիտ պատրանքների հետքն եմ
հոտվտացել ժանգ ու մազութ հոտող արահետների վրա:
Եվ չասեք, թե անգթորեն ես խարկել եմ
ձեր մաշկը՝ թեժ արևի տակ և ճռճռան իմ գրչով ամուլ
իմ մենությունն եմ քանդակել ձեր մորթու դեղնականաչ
մագաղաթին, գալիք բազում սերունդներին իբրև ընծա:
Ես ընդամենը ձեր միգամած հայելին եմ հղկել՝ հողմավազի
աղեկտուր արշավանքից ծաղկատար:
Չէ՛, չասեք, թե ես ձեզ չեմ սիրել:
© 2023 azadmatian.com
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս հղումը կայքին պարտադիր է: