Նախորդ էջ

ԱԶԱՏ  ՄԱԹՅԱՆ

Կենսագրական

Գրքեր

Քանդակներ

 

ՎՏԱՐԱՆԴԻՆ

 

Այնպես, ի միջի այլոց:

Գրում եմ դեռ վաղնջական մի բարբառով,

Որ քչերն են իմացել միշտ,

Եվ քչերն են կարդում հիմա,

Եվ ավելի քչերն են դեռ փորձում հասկանալ:

 

Անունս չեմ գտնում խառնիխուռն թղթերիս,

մգլած մագաղաթներիս, մաշված սեպագրերիս և

աշխարհով մեկ սփռված շիրմաքարերիս մեջ:

(Մոռացված աստծու անուն պիտի լինի,

ընտանի օձ,

որ բարի ու ահարկու սողում է ժամանակավոր

հյուղակիս ճերմակ օճորքին:)

 

Հասցե չունեմ:

Յոթը պորտով տարագիր եմ:

Տունս կրիայի պես կրում եմ մեջքիս:

Չէ՛, տունս բանաստեղծի պես կրում եմ իմ մեջ

և հաճախ եմ կորցնում ճամբան:

Գլխատված արմավենիների, դառնահամ օվազիսների,

վհատ ավանների վտարանդին եմ ես:

Կպրապատ փակուղիների,նավթատար խողովակների,

փողկապավոր ճիվաղների,

թերաճ ձիրքերի, թերավարտ

գրքերի, կռտած կարոտների,

անվախճան վեճերի, ճենճոտ ափսեների, լցված մոխրամանների,

փարոսի, փառքի, փրփուրի վտարանդին եմ ես:

 

Շատ եմ ապրել:

Անկապ ու կցկտուր պատկերներ եմ միայն մտաբերում:

Երբեմն խաղում եմ այդ պատկերների հետ:

Հանում, գումարում, բազմապատկում եմ:

Շոյում, հոտոտում, համտեսում եմ:

Ջնջում, պատռում, ջարդոտում եմ...

 

Բոլոր ժամանակները ներխուժում են իմ մեջ:

Բոլոր գույները բաղադրվում են խելահեղ

 հողմապտույտի մեջ և դառնում են ճերմակ, ճերմակ, ճերմակ:

Ես հմայված մասնակիցն եմ համատարած մարսողության

սպիտակ ծեսի:

Միշտ այստեղ, միշտ հիմա, միշտ երբեք:

 

Փախուստի ո՛չ ճամբա ունեմ, ո՛չ ցանկություն:

Փախչելու համար պիտի քեզ մոտ լինես:

Փախչելու համար պիտի քոնն ունենաս:

Իմը չկար:

Իմը պիտի լիներ:

Նրան ես պիտի քանդակեի, նկարեի, նվագեի:

Ինչի՞ց...

 

Ո՞ր ջրից ու հողից պիտի հունցեի իմ կավը:

Ո՞ր լեռնաստանից պիտի հատեի իմ ժայռաբեկորը:

Ո՞ր բույսերից պիտի շաղախեի իմ երանգները:

Ո՞ր աղիքից պիտի ոլորեի իմ լարը:

Ո՞ր թելերից հյուսեի իմ կտավը:

 

Ես գիր արած էի:

Հմայական հուռութք էր կարել մայրս բարձիս մեջ՝

գիշերվա սարսափներիս ապավեն:

Հիմա քանդել եմ հուռութքը:

Հին լաթի մեջ կարված թղթի մի խզբզած երիզ էր ընդամենը:

Եվ ես մեծ, շատ մեծ հաշիվների մարգարեության վտարանդին

 էի, որի թվաբանությանը երբեք հասու չեղա:

Եվ ինչի՞ս պետք:

 

Ինձ թվում է գորտը պիտի կռռա այնպես,

ինչպես կռռում է, թե ինչու՞, չգիտեմ, ինչպես չգիտեմ,

թե ինչու՞ տիեզերքի կենասգրության հենց այս վայրկյանին,

որ չի եղել երբեք և որ երբևե չի կրկնվելու, ես հենց այս

«այս»-ն եմ գրում, հենց այս թղթին և այս լեզվով:

Իսկ գորտը հենց այս պահին աշխարհի տեսնես քանիերորդ

կռռոցն է խրում գիշերվա գոլ խոնավության մեջ

և այդ կռռոցից լռությունը դառնում է անթերի:

Ու՞ր է իմ գոլ գիշերը և իմ խաղաղ մոծակաշատ եղեգնուտը:

 

Ես երգեր չեմ հորինում

(հեռու ինձանից գայթակղությունն այդ եդեմական)

Ես ընդամենը հովերի խոնավ ոտնահետքն եմ հոտոտում

հոգնած արահետների վրա և ծառարմատի ոլորուն հյուսվածքն

եմ վերծանում հողի անքանդակ ու անարձանագիր ընդերքում:

 

Եվ հանգեր չեմ կապում:

(հեռու ինձանից այդ վայելքը վերին):

Բողբոջի անաղմուկ պայթյունն եմ նմանակում,ընդամենը,

վարդաթերթի դալկացումն աշնան արևի տակ

և փշի արժանապատվությունը աղի անապատում:

Այսքան:

 

Յ.Գ.

Եվ էլի մի խոսք, մարդի՛կ: Չասեք, թե ես ձեզ կախել եմ

աստղերի կեռերից և մորթազերծ եմ արել ձեզ նորած լուսնի

հեսանած ածելիով:

Ես, ընդամենը, ձեր միամիտ պատրանքների հետքն եմ

հոտվտացել ժանգ ու մազութ հոտող արահետների վրա:

 

Եվ չասեք, թե անգթորեն ես խարկել եմ

ձեր մաշկը՝ թեժ արևի տակ և ճռճռան իմ գրչով ամուլ

իմ մենությունն եմ քանդակել ձեր մորթու դեղնականաչ

մագաղաթին, գալիք բազում սերունդներին իբրև ընծա:

Ես ընդամենը ձեր միգամած հայելին եմ հղկել՝ հողմավազի

աղեկտուր արշավանքից ծաղկատար:

 

Չէ՛, չասեք, թե ես ձեզ չեմ սիրել:

 

 

 

 © 2023  azadmatian.com

Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս հղումը կայքին պարտադիր է: